Niet te vergeten door Ellen Deckwitz

We sluipen naar de kerk, hopen een avond lang onszelf

te vergeten maar eenmaal binnen is het druk

en koel.

De zon bekijkt ons door haar glas-in-lood-ogen.

De wanden breken langzaam open, opeens is er op de kerktegels

straattheather en klappen we voor sinaasappels die worden gespietst.

Het doet ons denken aan onszelf, die ene keer met dat hart.

We vergeten maar niet

dat we ooit moeten afdalen. Ook al zit er op twaalf kilometer diepte nog leven in

de aarde, ook al bidden we voor het omver keilen van onze ijdelheid.

En kijk:

uit de grond stijgt een vrouw op met handen in haar broek. We denken aan

alle lege bedden waar we ons doorheen sliepen en raken de grip kwijt.

De goochelaar bekogelt ons met kaarten, maakt een wurgsnoer weer heel.

Toen we klein waren, vonden we dit nog niet verontrustend. Meteen rennen

kinderen met pistolen over het scherm, kinderen met pistolen spelen

in de kerk. Als een auto-alarm dreunt er in ons hoofd “ik” “ik” “ik”.

Traag verlaten wij dit altaar. We hoopten een avond lang onszelf

te vergeten. We ontdekten een avond lang

dat we tot dusver veel minder hadden kwijt geraakt dan we vreesden.

En dat terwijl we hopen dat er steeds minder te verliezen valt.